Hettie: “Het leven geeft me cadeautjes”

Zes jaar geleden kreeg Hettie Schipper vreselijke buikpijn en werd ze met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Tijdens een spoedoperatie ontdekte de gynaecoloog dat ze eierstokkanker had. Gelukkig ontdekte hij het in een vroeg stadium en had ze geen uitzaaiingen. Zes chemokuren waren nodig en een heftige tijd volgde. In die periode voelde Hettie een positieve kracht in zich groeien.

Hettie Schipper

 

‘Vreselijk’ is die periode van chemokuren, vertelt Hettie. Ze heeft na iedere kuur enorme pijn in haar gewrichten, kan nauwelijks meer lopen. Door de medicijnen raakt ze ‘helemaal opgeblazen’ – “ik woog 94 kilo!”- en mentaal voelt ze zich afgesneden van haar eigen leven. “Ik kon weinig meer doen en had het gevoel dat ik niet meer bij de maatschappij hoorde,” vertelt ze. “Ik leerde te leven met de dag. Langzaam kwam ik weer in mijn eigen kracht te staan door me op de positieve dingen te richten. Dan kon ik de volgende chemokuur weer aan.” Veel steun heeft ze aan haar kinderen, familie en vrienden die haar verzorgen. Heel speciaal voor haar is Marja Seuren. Ze leert haar kennen tijdens de chemokuren, want Marja heeft ook eierstokkanker. “We zagen elkaar geregeld en gaven elkaar kracht.” Voor de laatste chemokuur krijgt Hettie te horen dat haar vader kanker heeft en binnen twee weken zal overlijden. Ze wil de laatste kuur overslaan om bij hem te kunnen zijn. Haar familie dringt er op aan de kuur af te maken en dat doet ze. Gelukkig leeft hij nog acht weken en kan ze afscheid nemen. “Ik had geen tijd om echt te beseffen wat er met mij was gebeurd. Dat kwam pas maanden later. “Gelukkig gaat het goed met haar gezondheid. Pas als Marja vertelt dat de eierstokkanker bij haar is teruggekomen, beseft Hettie dat ze nu al die dingen moet gaan doen die ze écht leuk vindt. “Ik kreeg meer lef.” Marja moedigt haar aan te gaan zingen bij haar koor The Antony Singers. “Dat heeft mij zoveel gebracht. Samen zingen voelt als een warme deken. Ik heb er meer zelfvertrouwen door gekregen en hele fijne mensen door ontmoet.” Hoewel ze lijdt aan vliegangst, besluit ze een vliegreis te maken. Ook wilde ze altijd al graag gitaarspelen en neemt ze gitaarles. Haar werk pakt ze meteen weer op na haar ziekte. Ze gaat zelfs meer uren werken: 32 uur per week is ze bijstandsconsulent. “Eindelijk kon ik weer in de maatschappij staan. Ik voel een enorme drive om te bewijzen dat ik het kan, ondanks dat ik ziek ben geweest.”

Ze is nog steeds druk, maar is de ziekteperiode zeker niet vergeten. Samen met drie vriendinnen, waarvan er twee ook kanker hebben gehad, loopt ze het Pieterpad. “We praten nog over ‘die kankerperiode’. Over de angst dat het je weer kan overkomen. Je komt ook nooit meer los van hoe het was, dat draag je bij je.” Het moment waarop dat voor het eerst tot haar doordrong, was toen Marja overleed en er bij Hettie huidkanker werd geconstateerd. Als ze terugkijkt vindt ze dat weer een moeilijke periode. ‘Verdorie, ik loop hier nog rond’, dacht ze. Hettie:”Ik kan met deze huidkanker en de nodige behandelingen honderd worden, maar het confronteerde me opeens met wat ik allemaal al had meegemaakt. Ik had het nog niet helemaal verwerkt. Ik leerde die periode los te laten, te denken ‘dat was toen’. Ik ging weer positieve dingen doen en kwam weer in mijn eigen kracht te staan.” Als ze nu aan de ziekteperiode terugdenkt, geeft het haar juist kracht. “Het heeft een enorme impact op je leven”. Behalve dat ze meer lef en zelfvertrouwen heeft gekregen, weet ze nu dat ze met moeilijke dingen in het leven kan ‘dealen’. Nu realiseert ze zich wat écht belangrijk voor haar is: “dat ik me redelijk gelukkig voel en dat het goed gaat met mijn kinderen, familie, vrienden en collega’s. Dat we elkaar accepteren zoals we zijn en open staan voor elkaar. Een beetje lachen en lief zijn voor elkaar, dat heeft veel meer waarde voor mij gekregen.” Ook is ze zich veel bewuster van het leven: “Er gaan regelmatig van die ‘flitsen’ door me heen. Dan besef ik dat ik cadeautjes krijg van het leven. Zoals toen ik laatst op de trap zat en mijn kleinzoon al kruipend zijn hoofdje om de hoek steekt om mij te zoeken. Het is zo fijn om dat mee te maken. Of hoe mijn schoondochter en zoon afgelopen weekend een heel intiem moment met mij deelden waarin ze een zwangerschapstest deden. Toen we zagen dat ze zwanger is, vielen we elkaar in de armen en moesten we huilen. Dan voel ik hoe fijn het is dat ik dit met ze mag en kan delen. Door stil te staan bij die momenten, vier ik het leven.”

The Antony Singers organiseerde in december 2010 voor Ruby and Rose een benefietconcert van haar koor in het auditiorium van het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen. Een concert ter ere van Marja Seuren, die twee jaar geleden is overleden aan eierstokkanker