Stephan Punt

Een week later in het AMC werd de diagnose bijgesteld van baarmoederhalskanker naar eierstokkanker en werden wij geïnformeerd over de behandeling: ”We beginnen met een operatie waarna chemo’s zullen volgen alsmede de brachytherapie (bestralingen).”
In de periode die volgde vroegen wij ons regelmatig af: “Hoe kan dit? Hoe kan dit gebeuren? Konden we hier eerder achter komen?” Het zijn allemaal vragen waar uiteindelijk nooit een antwoord op komt. Maar wat schetste wel onze verbazing? Het eventueel eerder vaststellen van verhoogde waardes was mogelijk geweest door het maken van een uitstrijkje. Zoals de meesten wel weten ontvang je vanaf je dertigste een oproep voor het laten maken van een uitstrijkje . Vanaf je dertigste pas?
Ja, vanaf je dertigste en 30 jaar zou Ellemieke dit jaar (2018) worden. Ten tijde van de diagnose was zij 26 jaar, nog nooit een uitstruikje gehad en toch al de diagnose ‘eierstokkanker’.
Ook tijdens haar beide zwangerschappen is er nooit eerder een uitstrijkje gemaakt of middels een echo bewust gekeken naar haar eierstokken. Tijdens deze periode begon ik het gevoel te ontwikkelen: “Hier moet meer mee gebeuren. Vanaf je dertigste is laat en veel vrouwen zijn voor hun dertigste al (eens) zwanger en buiten dat, zelfs vrouwen die opgeroepen worden blijken veelal geen gehoor aan die oproep te geven. Dat kan niet!” Maar dat is zorg voor later.
Wij hebben het en we moeten vechten voor wat we waard zijn. Positief blijven!

Het gevecht gingen we aan. Een operatie van 6,5 uur, zes chemokuren en drie bestralingen verder kregen we in oktober 2015 (zes maanden later) de meest verschrikkelijke boodschap uit ons leven: “We kunnen niets meer voor je doen! We hebben het vanaf nu over uitstel in plaats van. over herstel. Je zult nooit meer beter worden.”

Maar dit kan toch niet? Wat gebeurt hier? Is er echt niets meer te doen? Ben je wel goed bij je hoofd? We hebben verdomme twee kleine kinderen. We zijn net begonnen met ons leven en dat ‘leuke, gezellige’ leven eindigt nu al?
Het antwoord was: “Ja! Jullie gezamenlijke leven eindigt snel. Waarschijnlijk heel snel!”

Oke! Knop om en gaan genieten was het eerste dat we beiden dachten. De feestdagen stonden voor de deur en die zouden we met familie doorbrengen. Gewoon zoals altijd. Niets anders want we waren nog steeds een gezin dat normaal door moest leven. Zo lang als mogelijk in ieder geval. Maar gewoon en genieten zat er niet meer in tijdens de feestdagen. Vooral tijdens de kerst wisselden emoties zich snel af. Van enorme blijdschap en ontzettend veel liefde naar scheldpartijen en ruzie. We begrepen elkaar niet meer. Althans, we begonnen ons beiden op een andere manier voor te bereiden op de toekomst. Zij moest een leven loslaten als moeder van twee jongens en ik moest verder als alleenstaande vader met twee jongens.
Ergens in januari 2016 zat ik op mijn werk en dacht: “Waar zijn we mee bezig? Dit kan toch niet langer? Zo mag onze relatie niet eindigen.”
En dus besloot ik dat we nog eenmaal op vakantie moesten.

Curaçao!
Een geweldige periode hebben we beleefd op Curaçao. Ik zal hier niet uitweiden over de belevenissen daar maar na een zeer waardevolle vakantie landden we uiteindelijk op 4 maart 2016 op Schiphol.

5 april 2016
Ik vraag mij weleens af: “Wat deden andere mensen op 5 april 2016 om exact 18:00 uur?”
Wat ik deed? Om 18:00 uur keek ik Ellemieke aan die zojuist haar laatste adem had uitgeblazen en schudde vervolgens de hand van de thuishulp die mij condoleerde met het verlies van mijn vrouw.
29 jaar, vader van Jayden-Jacky (op 4 april 6 jaar geworden) en Veli-Vince (2,5 jaar) en zojuist mijn vrouw verloren. Weduwnaar, zoals dat lelijk heet!

Ruby and Rose
In de periode van de ziekte van Ellemieke waren we al in aanraking gekomen met de stichting, maar ik wilde meer. Ik ben gewend om zaken groots aan te pakken en begin vrijwel altijd bij 80% in plaats van 0 % . Samen met mijn toenmalige werkgever had ik al deelgenomen aan een campagne (in de vorm van een mini-documentaire) en dit moest meer aandacht krijgen. Hier moet nog meer mee gedaan worden. Ik wilde mij direct actief inzetten voor de stichting en ik had al vrij snel in de gaten dat ik iets in handen had waarmee ik iets kon bewerkstelligen.
Op een doordeweekse dag benaderde ik Anouk Smulders. Nooit gedacht hier überhaupt een reactie op te krijgen maar dat kreeg ik wel. Vervolgens hoorde ik lange tijd niets meer totdat ik nog eenmaal brutaal Anouk een berichtje stuurde.
Haar reactie zal ik nooit vergeten: “Laten we afspreken en kijken wat we kunnen doen.”
Ja prima! Totdat de bewuste avond aanbrak. Om 17:00 uur hadden we afgesproken maar geen Anouk Smulders en ook geen Gladys van den Munckhof te bekennen.
Heel even dacht ik dan ook dat ik in de zeik werd genomen. Maar niets bleek minder waar en vanaf dat moment wilde ik niets anders dan mij volledig inzetten voor de stichting Ruby and Rose.

Ik ben mij terdege bewust van het feit dat Ellemieke niet de eerste en zeker ook niet de laatste vrouw was die overleden is aan een gynaecologische kankersoort. Maar één ding kan en wil ik niet accepteren: “Hoe kun je doodgaan aan datgene wat je tevens het grootste geschenk ter wereld schenkt? Hoe is het mogelijk dat je doodgaat door kanker in het ouderlijk huisje van jouw kinderen? Hoe is het mogelijk?”
Ik kan en zal dit nooit, maar dan ook nooit accepteren.

Ik wil graag de groep mannen vertegenwoordigen die hun vrouw, dochter of moeder zijn verloren aan de gevolgen van een gynaecologische kankersoort. Ik wil het niet alleen! Ik ga het doen! Ik heb mijzelf een doel gesteld en zal niet rusten alvorens dit doel is behaald.

Ik ben Stephan Punt, vader van Jayden-Jacky en Veli-Vince, weduwnaar van Ellemieke Punt en ik sta op en zal blijven vechten tegen gynaecologische kanker!