Andrea Stultiens
Andrea: “Ik leef nu heel veel intenser”
Andrea Stultiens was dertig toen ze haar eerste uitstrijkje kreeg en het meteen mis bleek te zijn: ze kreeg de diagnose baarmoederhalskanker. Er volgde een heftige periode met gelukkig een succesvolle baarmoederbesparende operatie. Of ze er nog wel eens bij stil staat dat ze kanker heeft gehad? Soms wel, maar dan denkt Andrea al snel: het heeft toch geen zin om over na te denken. Er zijn zoveel leukere dingen om aan te denken. Er moet geleefd worden!
Komende vrijdag heeft ze weer een check, maar daar maakt ze zich geen zorgen over. De vooruitzichten zijn goed en het is juist fijn om iedere keer weer een bevestiging te krijgen dat ik gezond ben. Bestraling en een chemokuur is haar bespaard gebleven. Ze moest alleen wel herstellen van de operatie. Een week erna was Andrea, fotografe van vak, al bezig om een foto-expositie in te richten. Dat was nu eenmaal gepland. Wel heftig, maar als het moet, dan kan het. Veel heeft ze niet nagedacht over dat ze kanker heeft gehad en of het terug zal komen. Dat heeft gewoon helemaal geen zin, er zijn veel te leuke andere dingen om aan te denken. Zoals haar grote liefde Edwin die ze nog maar drie maanden kende toen de diagnose werd gesteld. Hij reageerde op de beste manier die maar kan. We gaan het samen doen, we komen er wel doorheen, zei hij die dag van de uitslag. Dat was het mooiste moment in die rotperiode. Dat er iemand voor je is, daar haalde ik ongelooflijk veel kracht uit. Een ijzersterke band kregen ze daardoor. Ze besloten na een herstelperiode de mogelijkheid om kinderen te krijgen een kans te geven, dat kon immers nog. Dat het niet lukte vanwege hele andere oorzaken, was ongelooflijk balen. Maar het versterkte onze band wel weer, omdat we er samen weer uitkwamen. Het is zoals het is. Anderhalf jaar geleden zijn ze getrouwd als bezegeling. Het leven zonder kinderen biedt weer andere mogelijkheden, zoals reizen en fotografie. Nadenken in foto’s over de wereld, is haar grote passie. Ik heb een eindeloze nieuwsgierigheid naar wat je met fotografie kunt doen. Ik moet in foto’s verhalen vertellen. Hoe dichterbij het onderwerp bij mij staat, hoe beter dat gaat. De gynaecoloog bracht haar op het idee om haar ziekteproces ook in foto’s vast te leggen. Ik verveelde me in het ziekenhuis en dacht opeens “waarom niet?”. Het leverde beelden op van een vrouw die ogenschijnlijk gezond het ziekenhuis ingaat, en er lamgeslagen weer uitkomt. Heel uniek. Van de operatie zelf zijn geen foto’s. Toen ik bijkwam uit de narcose, kreeg ik mijn camera weer in handen gedrukt. Dat zijn wel heftige beelden ja. Maar ik ben ontzettend blij dat ik het gedaan heb. Nu vijf jaar later heeft ze pas een idee gekregen wat ze met deze foto’s gaat doen, het moest eerst op zijn plek vallen. Ik ga een bodygrafie maken in plaats van een biografie. Foto’s van mijn lichaam van mijn achttiende jaar tot nu wil ik een verhaal laten vertellen, van het veranderende lichaam en hoe je daar mee omgaat. Kanker maakt dat je lichaam minder van jezelf is, want je hebt het totaal niet in de hand. Er moest in gesneden worden terwijl ik de noodzaak niet voelde, maar wel wist. In deze vorm maak ik de kanker een onderdeel van het totaal.
Op de een of andere manier komen heftige dingen vaak voor in het leven van Andrea. Anderhalf jaar geleden is haar zus verongelukt toen Andrea op huwelijksreis was met Edwin. Toch blijft ze nuchter: Het is heel erg en heel verdrietig, maar ik kan er niet in blijven hangen. Dat levert niets op. Het leven is zo kort, zolang je de kans hebt moet je er wat van maken. Ze haalt veel kracht uit wat ze kan als fotograaf. Het is fijn om iets ermee te kunnen doen vanuit mezelf. Mijn zus die een week in coma lag, de begrafenis, ik heb het allemaal gefotografeerd en in boekvorm gepubliceerd. Ik maak daardoor iets heel persoonlijks, wat veel mensen meemaken, bespreekbaar. Het is fijn om te merken, dat anderen er iets aan hebben. Dit werkt voor mij. Door de kanker, geen kinderen kunnen krijgen en de dood van haar zus is Andrea nog bewuster in het leven gaan staan. Het doet haar steeds weer beseffen dat ze leeft en dat ze er wat van moet maken. Ik leef nu heel veel intenser. Ik doe wat ik echt belangrijk vind en zie niet te veel beren op de weg.
In mei 2010 heeft Andrea Stultiens samen met auteur Vrouwkje Tuinman het boek Intensive Care uitgebracht over de plotselinge dood van haar zus en diens vriend. Meer informatie over het boek klik hier
februari 2018: (reactie Andrea) Het gaat me goed maar ik ben idioot druk. Ik heb in de tussentijd een boekje gemaakt over het Uganda Cancer Institute.